Co to jest rehabilitacja społeczna? Rehabilitacja kojarzona jest głównie z leczeniem schorzeń układu nerwowego i układu ruchu. Tymczasem rehabilitacja społeczna to coś zupełnie innego. Tutaj nie mamy do czynienia z leczeniem w znaczeniu dosłownym, zaś nieco przenośnym. Samo zresztą “leczenie” jest wielowymiarowe i niekoniecznie prowadzone przez lekarza czy rehabilitanta. Sprawdzamy, czym jest rehabilitacja społeczna i jak przebiega.
Dla niepełnosprawnych i nie tylko
Niepełnosprawność powoduje często wycofanie się z życia społecznego, zawodowego, a nawet rodzinnego. Bardzo trudne są przypadki, w których do niepełnosprawności dochodzi na skutek wypadku bądź choroby. Nieco inaczej jest wtedy, gdy dziecko już rodzi się niepełnosprawne. Niejako od początku jest ono przyzwyczajane do innych warunków, znacznie trudniejszych niż w przypadku osób całkowicie sprawnych. Tymczasem niepełnosprawność pojawiająca się z czasem jest zjawiskiem trudnym i wymaga odpowiedniego podejścia. Stąd też pojawia się pojęcie rehabilitacji społecznej. Osoba niepełnosprawna musi bowiem powrócić do życia zarówno rodzinnego, społecznego, jak i zawodowego. Wszelkie działania, jakie podejmowane są przy rehabilitacji społecznej, mają do tego przybliżyć osobę niepełnosprawną. Niemniej jednak rehabilitacja społeczna może w szerszym ujęciu odnosić się także do osób, które nie są niepełnosprawne, jednak w pewnym sensie wykluczone z życia społecznego. Dotyczy to tych, którzy odbywają karę pozbawienia wolności, chorują przewlekle bądź cierpią na różnego rodzaju dysfunkcje psychiczne, na przykład na depresję.
Działania wspomagające ruch
Rehabilitacja społeczna osób niepełnosprawnych skupia się przede wszystkim na nauczeniu ich poruszania się na wózku oraz lepszej motoryki sprawnych kończyn. Dlatego też częścią rehabilitacji społecznej może być także rehabilitacja ruchowa. Ma ona na celu także naukę osoby niepełnosprawnej aktywności fizycznej, oczywiście odpowiednio do niej dostosowanej. Tymczasem bardzo ważną rolę pełnią także instytucje wspomagające osoby niepełnosprawne. Walczą one o likwidację barier architektonicznych w miejscach publicznych, na przykład poprzez budowę podjazdów dla wózków inwalidzkich. Chodzi o to, aby osoby niepełnosprawne mogły więcej spraw załatwić na własną rękę. Co więcej, rehabilitacja społeczna podejmuje również działania mające na celu przybliżenie osoby niepełnosprawnej do świata sportu i rekreacji. Niepełnosprawni uczą się korzystać z dostępnych dla nich możliwości do zażywania ruchu i aktywności fizycznej.
Zobacz również:
Powrót do życia zawodowego
Sama praca bywa przez niektórych nazywana najlepszą odmianą rehabilitacji społecznej. Chodzi bowiem o to, aby osoba niepełnosprawna mogła normalnie zarabiać na swoje utrzymanie. Coraz częściej mówi się również o tym, aby niepełnosprawni zakładali działalność gospodarczą, jeśli tylko tego chcą i mają na nią pomysł. Niemniej jednak od słów do czynów daleko, dlatego rehabilitacja społeczna ma na celu wprowadzenie niepełnosprawnych w świat nauki, biznesu i pracy. W jej ramach organizowane są różnego typu kursy, szkolenia, warsztaty. Mają one z jednej strony podnieść kompetencje zawodowe i nauczyć osoby niepełnosprawne czegoś, co będą mogły wykorzystać w życiu zawodowym. Z drugiej zaś strony szkolenia mają wzbudzić zainteresowanie danej osoby konkretną dziedziną. Instytucje zajmujące się rehabilitacją społeczną dbają o to, aby znaleźli się na rynku pracodawcy gotowi zatrudnić osoby niepełnosprawne. Jedną z gałęzi rehabilitacji społecznej jest właśnie poszukiwanie zatrudnienia w utrudnionych warunkach. Przykładami są: długa choroba, odbywanie kary więzienia, a nawet długo trwający urlop wychowawczy. Chodzi o to, aby dana osoba mogła powrócić na rynek pracy pomimo długiej przerwy w wykonywaniu obowiązków zawodowych.
Terapia psychologiczna
Aby móc wrócić do życia towarzyskiego, zawodowego czy rodzinnego, potrzebna jest długotrwała terapia psychologiczna. Często odbywa się ona w grupach, jednak możliwa jest również terapia indywidualna. Na czym dokładnie polega? Praca z psychologiem ma pokazać niepełnosprawnym, że mogą oni żyć zupełnie normalnie i nie muszą bać się wychodzenia do ludzi. W tym jednak celu muszą oni uwierzyć we własne siły i możliwości, co często stanowi nie lada problem. Praca z psychologiem zwykle trwa bardzo długo, czasami wręcz nigdy się nie kończy. Powodem jest fakt, iż niepełnosprawni wciąż nie są w naszym społeczeństwie traktowani na równi z osobami pełnosprawnymi. To zaś wywołuje w nich poczucie frustracji i niesprawiedliwości. Sprawa jest tym trudniejsza, gdy później dochodzi do wystąpienia niepełnosprawności. Osoba niepełnosprawna wie bowiem, jak łatwo żyło się w pełni sprawności. Dodatkowo osoby niepełnosprawne czują się nieatrakcyjne i mają poczucie, że nie pasują do idealnego świata, jaki sobie tworzymy na co dzień. Stąd też rodzi się potrzeba stałej pracy nad sobą, swoim podejściem i nauka walczenia o swoje prawa. Bardzo pomocne jest tutaj wsparcie innych osób z niepełnosprawnością, które muszą żyć na podobnych zasadach.
